راه‌حلی به جز گفت‌وگو وجود ندارد، اما گفت‌وگو نیازمند ملزوماتی است
تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۱۸۲۰۳
عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبائی با بیان اینکه سرکوب،در کوتاه‌مدت می‌تواند نتیجه‌بخش باشد اما نتیجه‌ای به ارمغان نمی‌آورد، گفت: در حال حاضر، جامعه با وضعیت انباشت مسائل حل‌نشده مواجه است. هر وقت ابهام، نارضایتی و اعتراضی شکل گرفته است، سعی کرده‌اند که به نوعی مدیریت کنند یعنی جلو آن را بگیرند که به صورت مقطعی موفق بوده‌اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دکتر علی جنادله در گفت‌وگو با ایران اکونومیست، درباره چرایی و دلایل پذیرفته‌نشدن اعتراضات این روزهای دانشجویان از سوی مدیریت دانشگاه‌ها گفت: دانشگاه به صورت خاص و جامعه به صورت عام با شرایط و مشکلاتی روبرو هستند. مشکل این است که بستری مشخص برای بیان اعتراض‌ها، نارضایتی‌ها و انتقادها وجود ندارد و افراد نمی‌دانند بر اساس چه قواعد و مقرراتی می‌توانند اعتراض و نارضایتی خود را بیان‌کنند. زیرا معیاری برای مسالمت‌آمیز بودن یا نبودن اعتراضات وجود ندارد.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه فقدان بستر مشخص برای بیان اعتراضات سبب می‌شود که مسئولان امر بعضا با توجه به ارزیابی و قضاوتی که نسبت اعتراضات دارند، به کنش‌ها برچسب‌هایی بزنند؛ توضیح داد: عناوین متعدد و گوناگونی به نارضایتی‌ها اطلاق می‌شود؛ راه‌حل برون‌رفت از نسبت دادن‌ها، تعریف و ایجاد یک بستر نهادی مشخص است. به دلیل فقدان یک بستر نهادی برای بیان اعتراضات و محدودیت‌ها برای طرح دیدگاه‌ها و نارضایتی‌ها در فضای جامعه و دانشگاه؛ رخدادهای اجتماعی، شکل انفجاری به خود می‌گیرد.
وی ادامه داد: زمانی که اعتراضات شکل انفجاری به خود می‌گیرد، مسئولان آمادگی مدیریت‌کردن اعتراضات در زمان کوتاه را ندارند و روش همیشگی خود را برای مواجهه یا تعامل با آن دارند. به این ترتیب برچسب‌هایی که به اعترضات نسبت داده می‌شود، بیشتر واکنشی است و در واقع هیچ تغییری ایجاد نمی‌کند. به طور قطع، اعتراضات و نارضایتی‌هایی وجود دارد؛ حالا با هر عنوان و برچسبی که آن را می‌خوانند. اما نکته اینجاست که این برچسب‌ها نمی‌توانند واقعیت اجتماعی را تغییر دهند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه طباطبائی در ادامه توضیح داد: منظور از بستر نهادی برای بیان اعتراضات این است که گروه‌های مختلف فارغ از جریان‌ها بتوانند ایده‌ها، دیدگاه‌ها، نظرات و نارضایتی‌های خود را بیان کنند. اگر امتیازی برای هر گروهی فراهم شود، نمی‌توان آن را بستر نهادی نامید. منظور از بستر نهادی این است فضای مشخصی برای بیان دیدگاه‌ها فارغ از جریان‌ها وجود دارد.
وی با بیان اینکه چنین بستری وجود ندارد و هر جریانی می‌تواند یک برچسب به اعتراضات بچسباند، اظهار کرد: جریان‌ها با توجه به عناوین و صفت‌های اطلاق‌شده، اعتراضات را قضاوت می‌کنند.
معاون پژوهشی اسبق مرکز افکارسنجی دانشجویان (ایسپا) در پاسخ به این پرسش "برخی از مسئولان دانشگاه‌ها به ضرورت گفتگو اشاره می‌کنند و بر این باور هستند که تنها راه‌حل برای برون‌رفت از شرایط کنونی دانشگاه‌ها، گفت‌وگو است. فارغ از اینکه گفت‌وگو دارای شرایط و ضوابطی است و باید تمام این شرایط در نظر گرفته شود. اما برخی بر این باور هستند، به نظرنمی‌رسد که گفتگو بتواند در شرایط کنونی اثرگذار باشد" اظهار کرد: چاره‌ای جز گفت‌وگو نداریم. پرسش "راه حل جایگزین گفت‌وگو چیست؟" را مطرح می‌کنم. راه‌حل بدیل گفتگو، سرکوب یا آنارشی بی‌حدی است که معلوم نیست که چه سرانجامی دارد. من بر این باور هستم، راه‌حلی به جز گفت‌وگو وجود ندارد اما گفت‌وگو نیازمند ملزوماتی نهادی است که باید فراهم باشد.
وی درباره تجربه تاریخی درباره بی‌اثر بودن گفت‌وگو گفت: در خاطره تاریخی ما این امر نهادینه شده و رسوخ کرده که گفت‌وگو نتوانسته نتیجه‌بخش باشد. چند دهه است، شاهد انسداد در حوزه‌های مختلف هستیم؛ این انسداد سبب شده که افراد، مفید و اثربخش بودن گفت‌وگو را باور نداشته باشند و به راحتی اثربخش بودن گفت‌وگو را نپذیرند.
به گفته این استاد دانشگاه، زمانی‌که ملزومات گفت‌وگو مطرح می‌شود، متولیان امور و کسانی که در سلسه مراتب قدرت از مراتب بالاتری برخوردار هستند باید بیشتر نشان دهند که به ملزومات گفت‌وگو پایبند هستند و اینکه مابه‌ازاء واقعی باید وجود داشته باشد. منظور این است باید نشانه‌هایی از علاقه به گفت‌وگو از دو طرف وجود داشته باشد اما در حال حاضر، چنین شرایطی وجود ندارد؛ نمی‌توان اقشاری را که در بطن دانشگاه و کف خیابان حضور دارند برای گفت‌وگو اقناع کرد. نارضایتی این قشر ماحصل طردشدگی، کنارگذاشتن، به حاشیه‌بردن و نشنیدن است. طرف مقابل باید سعه‌صدر نشان دهد تا التهاب کاهش یابد و دست به اقدامی نزند که هیجان و خشونت روز به روز شعله‌ور تر شود.
وی با بیان اینکه از سال ۹۶ تا به امروز، اعتراض‌ها و نارضایتی‌هایی از اقشار مختلف جامعه به صورت دوره‌ای شکل گرفته است، تصریح کرد: این سال‌ها، اقشار مختلف به طرق گوناگون نارضایتی خود را بیان کرده‌اند و اعتراضات تا جایی که پتانسیل داشتند، ادامه‌دار بودند. با استفاده از نیروی سرکوب توانسته‌اند که شرایط را کنترل کنند؛ اما انباشت مسائل حل نشده، کم‌کم سبب شکاف گسترده میان اقشار جامعه و سطوح مختلف قدرت می‌شود. بنابراین به عنوان یک استراتژی بلندمدت نمی‌توان به سرکوب اعتراضات نگاه کرد؛ نارضایتی، خاستگاه و حاملان متفاوتی دارد. این احتمال وجود دارد، این حاملان به هم پیوند بخورند؛ به همین دلیل، با روش‌های همیشگی نمی‌توان شرایط را مدیریت‌کرد.
وی درباره تاثیر ورود نیروهای امنیتی و نظامی به اعتراضات دانشجویی گفت: بر این باور هستم، مصونیت اکادمیک وجود ندارد و به صورت نمادین نشان داده می‌شود که دانشگاه، قوه عاقله جامعه است؛ به همین دلیل، انتظار می‌رود صداها و دیدگاه‌های مختلف آزادانه شنیده شود. اما اگر قرار نیست که به مسائل در دانشگاه‌ها پرداخته نشود، پس کجا باید به مسائل بپردازند؟
این استاد دانشگاه در خصوص ورود نیروهای بیرونی به موضوع اعتراضات درون دانشگاه‌ها، با بیان اینکه ورود نیروی امنیتی و نظامی به دانشگاه‌ها شفاف نیست، توضیح داد: کل نهادها و تمام سطوح باید نسبت به تعرض دانشگاه‌ها واکنش نشان دهند. به هر حال، از دانشجویان انتظار می‌رود که اعتراض آنها به محوطه دانشگاه محدود شود و به خیابان سرریز نشوند که دانشجویان نیز این موضوع را رعایت می‌کنند. تا زمانی که تعامل، مواجهه و برخورد مطابق با سازوکارهای درون دانشگاه نباشد و مسئولان برای کنترل اوضاع از سازوکارهای خارج از دانشگاه بهره بگیرند، این موضوع می‌تواند واکنش طرف مقابل را هم در پی داشته باشد یعنی دانشجویان اعتراضات خود را به خیابان می‌اورند و به عرصه دانشگاه محدود نمی‌کنند.
وی ادامه داد: وقتی بی‌قانونی از سوی مامور قانون انجام می‌شود (منظور قانون ممنوعیت ورود نیروهای نظامی و انتظامی به دانشگاه‌ها است) نمی‌توان اننظار داشت که افراد دیگر مقابله به مثل نکنند و محدودیت‌ها را زیر پا نگذارند.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه طباطبائی با اشاره به فقدان مصونیت آکادمیک گفت: یک نماینده مجلس تا زمانی که نماینده است از مصونیت برخوردار است و می‌تواند درباره مسائل مختلف اظهار نظر کند و انتقاد کند. یک فرد آکادمیک هم باید به میزانی از این مصونیت برخوردار باشد که بتواند درباره مسائل مختلف اظهار نظر کند. بحث بر سر بازی با الفاظ "مصونیت آکادمیک" یا "آزادی آکادمیک" نیست بلکه شرایط و ملزومات نهادی برای اعتراض، بیشتر مورد تاکید است. از سال ۹۶ تا به امروز، درگیر اعتراضات و نارضایتی‌هایی هستیم که باید بازنگری‌های جدی درباره سازوکارهای برخورد با آن صورت بگیرد. اعتراض‌ها، بیانگر کج‌کارکردی‌ها و ناکارآمدی‌ها است؛ مسئولان باید از فرصت استفاده کنند و خلاءهای سطوح مختلف را اصلاح کنند.
وی ادامه داد: اگر درباره ضرورت گفت‌وگو به جمع‌بندی رسیدهایم و درباره تاثیر این مؤلفه اتفاق نظر داریم، باید درباره ملزومات نهادی، گفت‌وگو کنیم. وقتی از گفت‌وگو سخن می‌گوییم، منظور گفت‌وگو در یک جامعه است نه خانواده. گفت‌وگو در جامعه، نیازمند شرایط و ضوابط، حضور همزمان سازمان‌های مردم نهاد (سمن‌ها)، تشکل‌ها، روزنامه‌های آزاد است. اگر مسئولان به این شرایط تن دهند، می‌توانند از اعتراض‌های دوره‌ای و انفجاری جلوگیری کنند.
دکتر جنادله، با بیان اینکه در ارتباط با اعتراضات درون دانشگاه هم باید تجدید نظرهای اساسی در سیاست برخورد انجام شود، تصریح کرد: اعتراضات دانشجویی بدون تابلو مشخص انجام می‌شود چرا که به تشکل‌های دانشجویی اجازه نداده‌اند که بیانگر اعتراضات و صدای دانشجویان باشند و به صورت رسمی فعالیت کنند. گروه‌ها باید بتوانند در فضای سیاسی اجتماعی دانشگاه‌ها فعالیت کنند؛ در چنین شرایطی، امکان گفتگو فراهم می‌شود. جامعه و دانشگاه، پتانسیل گفت‌وگو به صورت تک به تک را ندارد؛ کاستی‌هایی وجود دارد که باید برطرف شود.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه‌طباطبائی با اشاره به ضرورت آزادی پس از بیان و تبعات حقوقی آن گفت: به طور طبیعی، کنشگری در تمام جوامع با هزینه‌هایی همراه است. کسانی که دست به کنشگری میزنند، انتظار دارند با هزینه‌ها و پیامدهایی مواجه شوند. اما گاه هزینه‌ها می‌تواند آنچنان سنگین باشد که افراد را از زندگی عادی ساقط کند. این انتظار وجود ندارد که افراد به دلیل کنشگری با هزینه‌های سنگین مواجه شوند.
وی تاکید کرد: من بر این باور هستم، همه نیروهای اجتماعی چه دانشجویان و چه اقشار دیگر باید برای بیان اعتراض و کنشگری اجازه داشته باشند. بیان اعتراضات باید به شیوه مسالمت‌آمیز انجام شود؛ هرچند که در مواجهه با آن هم از شیوه خشونت آمیز استفاده شود. چاره‌ای جز این نیست که با مسالمت‌ترین شیوه‌ها اعتراضات را پیگیری کرد، چرا که اعتراضات هر چه بیشتر به سمت خشونت گرایش کنند، توجیه بیشتری برای سرکوب خشونت آمیز آن وجود دارد. این موضوع را باید به عنوان یک قاعده بپذیریم و کنشگری‌ها به شکل مسالمت‌آمیز انجام شود.
وی افزود: متولیان امور هم باید نشانه‌ها و سیگنال‌هایی به جامعه ارسال کنند که نشان دهد درصدد فراهم کردن شرایط نهادی گفت‌وگو هستند. هنوز هم دیر نیست؛ مسئولان می‌توانند فضایی برای گفت‌وگو در دانشگاه و جامعه فراهم کنند. این فضا می‌تواند در رسانه‌ها باشد و افراد احساس کنند که زمینه‌ای برای شنیدن صداهای مختلف وجود دارد. ضمن اینکه گروه‌های مختلف باید بازتاب خود را در رسانه ببینند. بخش عمده‌ای از اعتراضات های سال‌های اخیر به واسطه طردشدن و به حاشیه رفتن اقشار و نیروهای اجتماعی است. اقشار مختلف جامعه احساس می‌کنند که نادیده گرفته شده‌اند و بازتابی از خواسته‌ها و صدایشان در تریبون‌هایی که به رسمیت شناخت شده‌اند، وجود ندارد و در بزنگاه‌هایی مثل اتفاقات اخیر خود را نشان می‌دهد.
این استاد دانشگاه گفت: مشکل است که از اتفاقات گذشته درس گرفته نمی‌شود. از سال ۹۶ تا به امروز، نارضایتی‌ها و ناآرامی تجربه کرده‌ایم، پیش از اینکه تمام این نارضایتی‌ها به هم پیوند بخورد باید اجازه دهیم که مطرح شوند و راه‌حلی برای آنها ارائه شود. موضوع تجدید نظر در سیاست‌ها را بپذیریم و ملزومات نهادی که گروه‌های مختلف بتوانند دیدگاه‌هایشان درباره مسائل بیان کنند، ایجاد کنیم. هر فردی که کوچک‌ترین سرمایه اجتماعی داشته و می‌توانسته با گروهی از مردم ارتباط برقرار کند، حذف شده، نادیده گرفته یا مانعی بر سر راهش قرار داده‌اند. اگر صداهای تاثیرگذار بر دانشجویان را خاموش کنیم، ممکن است که به دنبال صداهای بیرونی بروند.بنابراین باید شرایط ارتباط میان اساتید و دانشجویان باید وجود داشته باشد.
عضو هیئت‌علمی دانشگاه علامه طباطبائی در پایان خاطرنشان کرد: بخشی از مبحث مصونیت یا آزادی اکادمیک، متوجه اساتید است که باید با دانشجویان ارتباط برقرار کنند. اگر اساتید بدانند که ورود به کنش‌های دانشجویی هزینه دارد، به موضوع ورود نمی‌کنند. وارد نشدن اساتید به اعتراضات ممکن است که سبب شود دانشجویان به دنبال حامی بیرونی بروند و این مساله مشکل‌آفرین شود. شرایط باید به نحوی باشد که افراد تاثیرگذار به عرصه بیایند و زمینه ارتباط آنها با جامعه فراهم باشد. اگر چنین شرایطی فراهم شود، در مسیر انسداد، خفقان، آنارشی یا پوولیسم قرار می‌گیریم که نتیجه خوبی برای جامعه ندارد.
منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: حق اعتراض؛ الزامات و بسترها ، دانشجویان ، دانشگاه‌ها ، الزامات و راهکارهای حفظ حرمت دانشگاه‌ها ، دانشگاه علامه طباطبایی
منبع: ایران اکونومیست
کلیدواژه: دانشجویان دانشگاه ها دانشگاه علامه طباطبایی عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبائی استاد دانشگاه برای بیان اعتراض نارضایتی ها وجود ندارد بر این باور دانشگاه ها دیدگاه ها اعتراض ها هزینه ها برچسب ها گروه ها گفت وگو راه حل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۱۸۲۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سکوت هالیوودی سلبریتی‌ها در اعتراضات آمریکا
در حالی که اغلب دانشگاه‌های آمریکا درگیر اعتراضات در حمایت از فلسطین و محکوم کردن جنایات رژیم صهیونیستی هستند و پلیس این کشور خشونت بی‌سابقه‌ای علیه دانشجویان به کار می‌برد، چهره‌های سینمایی جهانی به شکل عجیبی نسبت به این موضوع سکوت پیشه کرده‌اند؛ دقیقا برعکس رویه‌ای که درباره کشورهای دیگر در پیش می‌گیرند!
به گزارش ایسنا، حملات وحشیانه و گسترده نظامیان ارتش اسرائیل علیه مردم بی‌دفاع غزه، منجر به شهادت و مجروح شدن هزاران فلسطینی بی‌گناه شده و این جنایات کم سابقه زمینه را برای اعتراضات گسترده در بسیاری از دانشگاه‌های آمریکا و حتی اروپا فراهم کرده است، اعتراضاتی که با خشونت و سرکوب شدید تاکنون به بازداشت ۱۰۰۰ دانشجو انجامیده است.
اما موضوعی که بیش از هر چیز به چشم می‌آید، سکوت سلبریتی‌های سینمای جهان و رسانه‌های فارسی‌زبان ضدایرانی در قبال این برخورد خشونت آمیز با دانشجویان معترض است؛ آن هم در شرایطی که آنها در نابسامانی‌های مرتبط با کشورهای دیگر از جمله اعتراضات ۱۴۰۱ ایران، اظهارنظر را وظیفه و رسالت خود می‌دانستند؛ آن زمان علاوه بر رسانه‌های فارسی‌زبان، چهره‌هایی سینمایی مانند انجلینا جولی، ماریون کوتیار، فلورنس پیو، اورلاندو بلوم، شارلیز ترون، جنیفر انیستون، جنیفر گارنر و... درباره اعتراضات ایران واکنش نشان داده بودند.
به عنوان مثال، جی. کی. رولینگ، نویسنده مطرح بریتانیایی و خالق مجموعه «هری پاتر» که مخاطبان فراوانی دارد، با بازنشر ویدیویی از مسیح علی‌نژاد که در آن زنان ایرانی در حال کوتاه کردن موهای خود بودند، نوشته بود: «شجاعت واقعی این شکلی است». یا انجلینا جولی، بازیگر مشهور آمریکایی در یک پست اینستاگرامی به «زنان شجاع، سرکش و نترس ایران زمین» ادای احترام کرد و خطاب به زنان ایرانی گفت: «شما را می‌بینیم». ژولیت بینوش با انتشار ویدئویی از قیچی کردن موی خود و بازیگرانی مانند ماریون کوتیار ویدیوهایی در حمایت از اعتراضات ایران منتشر کردند و «در همبستگی، برای حق آزادی برای زنان و مردان ایرانی» مطالبی را منتشر کرد.
اغلب سلبریتی‌های سینمایی که بی‌واهمه در مورد مسائل داخلی سایر کشورها در صفحات اجتماعی خود در فضای مجازی اظهارنظر می‌کنند، در شرایطی موضع سکوت اتخاذ کرده‌اند که صدای مخالف دانشجویان آمریکایی توجهات را بیش از پیش به وضعیت جنگ در غزه جلب کرده و بحث‌های گسترده‌ای را در سیاست خارجی ایالات متحده در قبال اسرائیل ایجاد کرده است. با این‌حال، انتشار ویدیوهایی از برخوردها و دستگیری‌های خشن در محیط‌های دانشگاهی امریکا توسط پلیس این کشور که تعدادی از آنها، اساتید و دانشجویان زن هستند، بازتاب‌های جهانی داشته اما تاکنون با واکنش خاصی از سوی این چهره‌ها مواجه نشده است.
همچنین رسانه‌های فارسی زبان نیز ترجیح داده‌اند چشم خود را روی این اتفاق ببندند.
توضیح ویدئو: دستگیری یک استاد دانشگاه معترض در واشنگتن
اما این اعتراض‌ها و خشونت‌های زیاد پلیس آمریکا در محیط دانشگاهی علیه معترضان به اسرائیل، باعث شده است صدای کسانی که پیش از این با حمایت‌های بی‌قید و شرط آمریکا از رژیم صهیونیستی مخالف بودند، بیش از پیش به گوش جامعه آمریکا برسد. معترضان در دانشگاه‌های آمریکا خواستار آتش بس در جنگ با فلسطین، خارج کردن سرمایه‌های دانشگاهی از شرکت‌هایی که با ارتش اسرائیل همکاری دارند و پایان کمک‌های نظامی آمریکا به این رژیم هستند. در این میان، گرچه چهره‌هایی مانند «سوزان سراندون»، «جان کیوزاک» و «مارک روفالو» در واکنش به سرکوب اعتراضات دانشجویی توسط پلیس آمریکا پست‌هایی در صفحه اجتماعی ایکس (توئیتر) خود منتشر کردند، شمار زیادی از چهره‌های معروف فعال در عرصه هنر و سرگرمی واکنش خاصی به این موضوع نداشته‌اند که البته این موضوع را می‌توان به وحشت آنها نسبت به عواقب احتمالی حمایت از فلسطین نسبت داد.
لازم به توضیح است که در مواردی، حمایت چهره‌های سینمایی مطرح و به ویژه هالیوودی از فلسطین تبعاتی برای آنها داشته و حتی به کنار گذاشته شدن آنها از پروژه‌ها انجامیده است؛ چرا که بخش قابل توجهی از سرمایه‌های هالیوود در اختیار کمپانی‌هایی با مالکان یهودی است و به نوعی ترس از وورد چهره‌ها به لیست سیاه هالیوود در مواردی مانع از اظهارنظر صریح سیاسی در حمایت از فلسطین شده است. به عنوان مثال «ملیسا باررا» بازیگر سری فیلم‌های «جیغ» به دلیل محکوم کردن حمله اسرائیل به غزه و درخواست آتش‌بس از سری فیلم‌های ترسناک «جیغ» کنار گذاشته شد و آژانس بازیگری که نماینده «سوزاندن سراندون» بازیگر برنده اسکار است هم پس از صحبت‌های او در محکومیت حمله به غزه، به همکاری با این بازیگر پایان داد.
به بیانی دیگر، بر خلاف جنبش‌های اخیر چون «Black Lives Matter» (زندگی سیاه‌پوسان اهمیت دارد) که در زمان ریاست جمهوری دونالد ترامپ با اتحاد هالیوودی علیه سیاست حاکم ایالت متحده همراه بود اما درباره جنگ اسرائیل در غزه هالیوود دچار دودستگی شده است. در عین حال، در موضوع حمله اسرائیل به غزه که باز هم پای امریکا به شکل آشکار در درگیری مستقیم نبود، بسیاری از هنرمندان مانند «بردلی کوپر»، «آلفونسو کوارون»، «سلنا گومز»، «لوپیتا نیونگو»، «جنا اورتگا»، «واکین فینیکس»، «مارک روفالو» و «مارک رایلنس» از جمله بیش از ۲۶۰ نفری بودند که نامه‌ای را امضا کردند که در آن از جو بایدن و کنگره خواستار آتش‌بس فوری در غزه شدند، اما برخی دیگر از سلبریتی‌های هالیوودی همچنان به دلیل بی‌تفاوتی یا ترس از دست دادن جایگاه خود اظهارنظر خاصی در این باره نداشته‌اند.
باید منتظر ماند و دید و رویکرد یک بام و دو هوای سلبریتی‌های هالیوود در قبال اظهارنظر پیرامون مسائل جهانی تا چه زمانی ادامه دارد و آیا آنها قادر خواهند بود در مورد مسائل داخلی آمریکا نیز به همان صراحتی صحبت کنند که در مورد مسائل سایر کشورها اظهار نظر می کنند یا خیر؟
انتهای پیام
تصاویر پدر ساواکی مهران غفوریان